Aan het eind van elke editie van Wie Is AAN? presenteer ik mijn reflectie op wat er voorbij is gekomen. Bij deze de eerste reflectie:

 

The barbarians are
at the gate
dus wordt er gespeeld
en gescoord met de gedachte
om de deuren te openen.
Ze staan te popelen
en te koken op
z’n Koreaans.
Nee, geen u
maar jullie zijn
biologisch verantwoord

en verwoorden de
drang naar creativiteit.
Alleen door te vallen
kan je opvallen
en de valkuilen van
weleer erkennen voor
wat ze zijn;
de tredes naar jouw Lot.
Lotgenoten in de
struggle naar geen struggle

van bestaansrecht.
Het is ons recht
om de wereld te overweldigen
te overdonderen
te overtreffen in inzicht.
Het lichtknopje gaat aan
en we zijn klaar om de
kleine broer van K2
te bestijgen.
Sander heeft alleen niet
door hoe een microfoon werkt.

Het is naar beneden gericht
terwijl ogen naar het scherm
worden gestuurd.
Mijn ogen vangen drop op
van een tas naar een hand
naar een tas weer terug.
Het gaat om kijken
en delen en weten
hoe mashed potatoes toch
wat anders is dan mesh print.
Zeven als sporten
en in teamverband beelden de wereld

in helpen.
Een kraamkamer waar ook
ménage à trois en swingen
mogelijk gemaakt worden.
Een parenclub voor kleuren.
Schoonmaken na een sessie
kan een hel zijn
van de ski tot de beachclub.
Maar ze zijn vrijgevig
en dus geeft het niet
wanneer migratie geforceerd wordt.
Rotterdam is een haven voor alle kleuren.

Ons dagelijks papier
is weer in beeld
wanneer de schoonheid
van schoeisel
de ruimte vult met de
geluiden van een
doorgetrokken passie.
Vruchten niet hol van binnen
vullen portemonnees
en glimlachen verbeelden
blijdschap wanneer stappen de
weg wijzen.

Geen Chinezen die Justin
heten maar
vertrouwen in de richting
van bouwvakkers op steigers
die zonder plan
de wereld iets schenken
zullen je brengen tot de
realisatie dat de
wereld voor je voeten ligt.
Het is altijd aan
en in heldere momenten
van contact met je omgeving ook voor.

Volendam passeert de revue
en ik vraag me af
of ik in een snackbar
op Mars ben beland.
De mensen zijn wel oranje
maar het is maar de Jimmy.
Sexy en professioneel
worden als tegenpolen gepresenteerd
en men lacht zich rot.
Weer een teamprestatie van
tot en met
de flow die bepaalt wat een
plan goed maakt.

Het gaat om de interesse
in de ander.
Het gangpad verkleinen zodat
lichamen in elkaars banen
terecht kunnen komen.
Geen natte vingerwerk
maar astrofysische calculaties
over de betekenis van het
woord jaar
over het belang van het
woord ja
over het ontkennen van grenzen
aan ons kunnen.

We kunnen de wereld aan
en samen naar de maan.
Om de zijne te laten zien
doet Gretz aanstalten om zijn
gulp te openen.
Ik lach en hoor vervolgens
wat een correcte unicorn is.
Toeval bestaat niet.
Zo ook denk ik aan
ijsblokjes met wodka.
De royalties kunnen gestort worden
op mijn rekening.
En ik reken op mijn vingers
wanneer mij ogen

de aan knop vinden.
We zetten de vijfenzestigplussers aan het werk
want ons pensioen gaat toch naar hen.
Het heet ruilen.
Kon ik maar sommige gedachtes
ruilen en de
toekomst verbloemen
ontdoen van het werk
dat nodig zal zijn om
te bereiken dat er overgenomen wordt
en niet ondernomen wordt.

Ik wil niet onderwijzen
of rijmen wat de wereld
met je doet om je te verleiden
dat los te laten wat je ziet
voor wat anderen van je eisen.
Dit is niet pragmatisme,
het verloochenen van je dromen;
dit is niet realisme,
het nabootsen van je kloten;
dit is idealisme.

Foto’s door Carlijn de Betue.