Aan het eind van elke editie van Wie is AAN? presenteer ik mijn reflectie op wat er voorbij is gekomen. Bij deze de tweede reflectie:

We kijken dubbel en dwars
door de beelden van status heen.
Check yourself at the door
cause we ain’t having it.
Vandaag gaan we vier stoelen diep.
De breedte gelaten voor wat
het was
om opgelaten knikkers van
stront te ontdoen
en het te zien als mest
voor de cultivatie van nieuwe ideeën.

Creativiteit moet gemijnd worden
om zijn waarden
voor onze buiken te tonen.
Honger lijden is onvoltooid verleden tijd
in de handen van ondernemers
die cultuur tastbaar maken
voor handen, tongen, oren, neuzen en ogen.
Rijkelijk gevoed door de frustratie
om waardevolle kennis te delen,
indrukken op irissen achter te laten.

We trekken beelden uit elkaar
en zien pupillen verstarren
door nostalgie en achterhaalde informatie.
Informeel per ongeluk
werelden scheppen
buiten de bewandelde paden.
Padden, kikkers en salamanders
zijn te vinden in meerdere werelden.
Hoe dan schalt uit de speakers.
Hoe dan vraag ik me ook af.
Door je eigen mythe niet te geloven.

Zoek het bord dat voedt.
Zoek het bord gevuld met spruitjes.
Bitter en gezond
waardoor groeien een werkelijkheid wordt.
Ik barst bijna uit mijn voegen
na het horen van mijn
veranderde werkelijkheid.
Ik was die en die en die en die en die en die
en die en nu ben ik dat.
Een samenkomst dat mijn oorsprong
ontstijgt zonder mijn wortels
achter te laten.

Wortels zijn goed voor je ogen.
En weer zie ik Gretz.
We zweven door
noodzaak en gunstige toeval.
We wachten niet op een uitgestrekte hand
maar pakken schoppen
om harten op te graven
op zoek naar de aas
om de volgende week te halen.
Een glazenbol bestaat niet
maar de toekomst is onafhankelijk
niet autonoom.

Op de Twitterwall wordt er
volop geklad.
Economische graffiti.
Brutaal je plek claimen.
Dit is onze stad.
Wij zijn verantwoordelijk
voor ons klimaat.
Op je eigen fiets kom je sneller
waar je wil zijn dan in
iemand anders z’n bus.
Zorg wel voor genoeg vloeistof.

Dorst doet je snakken
naar wat je mist.
Een stem verloren in verwarring.
Een daad onvoltooid in schoonheid.
Een gedachte verwaarloosd in weelde.
Tijd hadden we in overvloed
toen de gang naar stippenlijnen
met een schaar bewandeld werd.
Cut the bullshit
and paste the visions.
Generatie IK verstomd van achter
in de zaal.

Ik raak verdwaald door
mijn eigen rumoer
en zoek de uitknop
voor monden.
Ook mijn eigen.
Mijn stem verstoort
ecosystemen.
Het habitat van de maker
bedreigt door beloftes en wensen
die we weigeren
waar te maken.

Je vult
een mogelijke vacature
met je aanwezigheid.
Bevrucht de toekomst
met afwezigheid.
Geld heeft mij
meerdere toekomsten gegeven.
Gekozen voor zware lasten
vergeet ik af en toe
goed te strekken
waardoor hamstrings knappen
en telefoons tegen mij spreken.
Tuut… tuut… tuut..

We nemen de som op de proef
en rekenen op verlichting.
Weegschalen zijn in balans
net als Zweedse voorkanten.
Achterkanten wiegen heen en weer
nadat handen uit sop
borden halen en broeken
op fietsen vinyl bereiken.
Oh nee, CD’s.
Oh nee, USB’s.
De formule is voor iedereen anders.

En in vernederlandst Engels
worden we onder schot gehouden.
Een schot wordt gelost in de lucht
en ergens verderop
valt een slachtoffer.
Nietsvermoedend zijn lot
tegemoet komend
ervoer hij een opgelegde stilte.
Absoluut was het niet
want mijn vingers weigeren
regels te volgen.
Sociaal ongewenst gedrag.

Zoals buiten rondlopen
in een jockey.
Dansen in de Albert Heijn.
Pitchen zonder product.
Of was dat de productie
en ben ik de professionele amateur?
Constant onveilig concepten producerend.
Anti-conceptie wordt in de VS
bestreden en het land stagneert.
Burqa’s worden verboden
en Nederland is in een recessie.

Ik zie Lio
en wil meer vrouwen
zien daar voren.
Daar waar kennis wordt gedeeld
en wij elkaar opzoeken,
wij parels voor eksters bewaren.
Wij eksters die bouwen met het goud
uit de monden van anderen
en paleizen tevoorschijn toveren
door passie, hard werk en
revolutionaire liefde.
Laten wij mannen
en vrouwen
liefhebben.
Dat is aan.

(foto’s door De Fotomeisjes)