Aan het eind van elke editie van Wie is AAN presenteer ik mijn reflectie op wat er voorbij is gekomen. Bij deze de lang verwachte derde reflectie:

 

Van het kip
naar IJburg en terug
naar de gele grond
onder onze zolen.
Aanvragen en vragen naar AAN
vliegen door de lcht
en stilletjes wordt kennis
geveild alsof het hier
Sotheby’s is.
Gewoon zoals gewoontes
en de punten van ananassen.

We zijn verdwaald in een fruitsalade.
Een komkommer praat met een appel
en vraagt zich af waar de uien zijn.
Half door midden gesneden
zijn ingewanden zichtbaar.
De stalen buizen
en betonnen vloeren spreken
en ontrafelen verhalen aan elkaar gerijgd
door opeenvolgende eerste stappen,
eerste treden,
naar de derde verdieping.
In Japanse kledij bevinden we ons

temidden van bevriende vreemden
in door gaten gekusten raamwerken.
Vooral niet weten waar je aan begint
bereikt mijn oren
en ik hoor de zaal mee luisteren.
Met een aanloop
het diepe in springen
zoals de dame die zichzelf voor twee keer
in dezelfde ruimte introduceerde.
Eerst zichtbaar en daarna hoorbaar.
Ik hoor de handen en besef dat mijn stift
ook mijn dank uitdrukt.

Ze zeggen dat je aan het einde van je leven
blijft herhalen wat je hebt meegemaakt.
Met ‘t einde van dit seizoen bereikt
zien we Sander weer terug.
Op naar ons tweede leven.
Leven tijdens crisis.
Leven tijdens verandering.
Leven tijdens verversing
van geesten, van woorden, van daden.
Van beelden waar ons denken
boven ons uitstegen.

Niet langer ingekapseld
door huid en haar
krijgen zij de vrije loop
als, wanneer, toen
toen het wel moest!
Toen geluiden vergezichten werden
en lichten smaakpappillen voedden
en aanraking hartkloppingen veroorzaakten,
toen eigen energie terug betaald werd
door buitenlandse acenten
die woorden verdraaiden tot draaikolken.

Waar ben ik beland?
Ik zie nog steeds een gele vloer
maar Frédérique heeft net als Dorothy
twee vlechten.
Ben ik dan toch in Oz beland?
Daar waar heksen in samenspraak met vliegende apen
bange leeuwen de bosjes in dreigen.
Oost heeft geen bos
maar is wel een oerwoud van geluid
in de zomer

wanneer je moet betalen
om het park te betreden.
Maar we zijn jong en klimmen over hekken
kruipen door gaten
niet wetend dat we broodroof plegen.
Overvallers en dieven die
plezier hebben.
Als wij elkaar niet steunen
wie dan wel?
Wie waarborgt de toekomst van onze sector
wanneer er weer een gastenlijst plek wordt gebietst?

Drie vingers die terugwijzen
wijzen mij op de Trouw schreeuwer.
Hier geen paniek maar applause
voor een initiatief dat een woord
als innovatief inhoud verschaft.
Net als…
Wacht, mag ik overnieuw
op een zeepkist staan
en ook de wat mindere waaghals aanspreken.
Ik ben te klein voor de staander
maar hou me wel staande
op een podium al magistraal in gebruik genomen.

Het einde komt steeds dichterbij.
De lichten dimmen
en laten hun nichtjes aan het woord.
Glowsticks gaan de lucht in.
Dirk gaat op vakantie en
we will make it happen.
Op muren kladden we onze gedachtes.
Op t-shirts dragen we onze meningen.
Op mouwen vinden we onze harten.
Dit is aan.

 

Voor foto’s zie dit Facebook fotoalbum van AAN.